Serpente - De Engel des Lichts
Toen ik drie jaar oud was woonden mijn ouders in het dorpje Nieuw-Vossemeer in Brabant. Daar kon mijn vader (Bart) een dokterspraktijk beginnen en mijn moeder deed daar de apotheek en administratie. Ze begonnen het huis in te richten en kochten onder andere een lamp. De Serpente van Elio Martinelli. De lamp bestaat uit een holle buis die om een voet heen is gedraaid en vanuit daar in een halve cirkel naar boven draait en eindigt in een melkwitte perspex lampenkap. Mijn vader liet vervolgens zijn oog vallen op een patiënte uit zijn praktijk waarna hij de relatie met mijn moeder beëindigde en naar Amsterdam vertrok. Hij nam de lamp mee. Mijn moeder nam mij mee. We gingen wonen in Purmerend waar ik naar de kleuterschool ging. Met zijn nieuwe vrouw kreeg mijn vader twee kinderen, mijn halfbroertje en halfzusje. Ik kwam daar eens in de drie weken. Mijn stiefmoeder schilderde en vond bij mijn vader niet de rust vrijheid om zich geheel aan de kunst te wijden. Ze vertrok met haar twee kinderen. De lamp bleef bij mijn vader. Mijn vader kreeg een tijdelijke relatie waarna hij zijn derde vrouw ontmoette. De lamp werd weer mee verhuisd. Toen ik op mijzelf ging wonen stond mijn vader met de Serpente voor de deur. Ik mocht hem hebben. Op de voet van de lamp had hij ‘Bartje bidt niet voor bruine bonen’ geschreven. Met viltstift. Het was een uitspraak van zijn jeugdheld Bartje, uit de boeken van Teun de Vries. De tekst op de lamp was dubbelzinnig. Toen hij weg was heb ik de tekst eraf geboend. De voet van de lamp werd daarmee schoner dan de rest. Ik bleef doorpoetsen en merkte dat er iets in de buis zat. Er kwamen kleine objecten uit die er jaren in gezeten moeten hebben. Ik, mijn halfbroertje en halfzusje zullen er bijdragen aan hebben geleverd. Een kraal, oude knikkers, een speelgoedmuis, kurken, enzovoorts. Voor mij was het een reis terug in de tijd. De objecten heb ik zorgvuldig bewaard en blijven, telkens als ik ze weer zie, herinneringen oproepen aan mijn jeugd.